Een nieuw pad bewandelen betekent de oude huid loslaten

Gisteren mocht ik als spreker op het Jonge Balie Congres 50 kersverse advocaten een workshop geven over "Futureproof Leadership for Lawyers". Vanwege het thema van het congres "Laywers' Evolution" had ik voor deze Engelse titel van de workshop gekozen. Waar de workshop echt over ging? Over echtheid. Over echt jezelf zijn. In een wereld waarin meetbaarheid en perfectionisme toch nog steeds de norm bepalen, is dit allesbehalve vanzelfsprekend voor veel advocaten. Voor veel mensen. En toch is echtheid voor mij waar leiderschap over gaat, over zou moeten gaan.
​
Ik zal eerlijk bekennen: het was oprecht spannend om tegenover mijn oude beroepsgroep mijn verhaal te doen. Het voelde een beetje alsof ik naakt tegenover ze stond. Want in de wereld waarin ik mij lange tijd diep van binnen verdrietig, onzeker en ook onveilig heb gevoeld, liet ik nu mijn ziel zien. In de wereld waarin ik een masker nodig had om te kunnen functioneren en waarin ik de regie over mijn eigen (echte) leven was kwijt geraakt, liet ik nu mezelf zien, zoals ik echt ben en niet zoals ik denk dat ik moet zijn.

En dat doet ontzettend veel met me, merk ik: in alle openbaarheid mijn masker afzetten. Juist in diezelfde wereld waar ik dat masker zo lang heb gedragen en het dus heel vertrouwd voelde. Vertrouwd, maar niet passend. Want bij anderen, bij gelijkgestemden, heb ik dat masker al heel lang niet meer op.
Ik zag in de ogen van deze jonge advocaten eerst een soort pijnlijkheid. Ze konden er bijna niet naar kijken en luisteren hoe ik zo kwetsbaar en eerlijk daar mijn verhaal vertelde. Hoe ik ze meenam en toeliet in die kwetsbaarheid. Hoe ik ze van daaruit meenam in het belang van zelfreflectie, zelfexpressie en zelfmanagement en liet zien hoe belangrijk het is dat je de regie houdt over je eigen leven.
De aanvankelijke pijnlijkheid ging over in verwarring. Deze jonge advocaten staan nog aan het begin van hun carrière. Staan nog onbevangen en fris tegenover alles wat ze op hun pad gaan tegenkomen. Alle mooie ervaringen en alle minder mooie ervaringen. En dat is prachtig.
​

Ik heb ze op het hart gedrukt dat ik mijn verhaal niet deel om ze massaal de advocatuur uit te praten. In tegendeel. Alle verandering start van binnenuit. Ik heb daarom juist een beroep op ze gedaan om de moed te hebben om een ander geluid te laten horen. Hun unieke stem te laten horen en hun unieke plek in te nemen. De oude garde te helpen om het kantoor, de advocatuur, het vak, opnieuw uit te vinden.
En toen zag ik langzaam in de ogen van sommigen een twinkeling komen. Dat was toen ik met ze sprak over hun dromen en hun idealen. Over wat ze willen bijdragen. Toen ik een appel op ze deed om de echte idealen en dromen die zij hebben, terug te laten komen in die unieke plek die zij innemen binnen hun kantoor, binnen onze maatschappij. Zodat burn-out, cynisme, onveiligheid en ongezond conformisme en egoïsme in de toekomst van de advocatuur alleen nog echo’s van het verleden zijn.
Ben ik naïef dat ik dit geloof en bepleit? Dat ik me met heel mijn ziel en zaligheid hiervoor inzet door een nieuw soort trainingen aan te bieden en heilig geloof in het (preventief!) coachen van mensen op deze vernieuwende manier? Ik denk het niet. Hier is wat mij betreft het volgende gezegde op zijn plaats: “The people who are crazy enough to think they can change the world are the ones who do.”
En dat sluit prachtig aan bij de quote van James Victoire, waarmee ik de workshop gisteren afsloot: “The things that made you weird as a kid make you great today”.
Een mooie quote om (verder) op te reflecteren dit weekend.

​Doe je met ons mee?