Vandaag ben ik stiller dan anders. Vandaag voel ik de behoefte om de mensheid wakker te schudden. “Maar wie ben ik nou?” “En wat kan ik nou helemaal teweegbrengen?” Dat zijn de gedachten die dan komen. Niet alleen bij mij. Bij heel veel anderen ook. Dat blijkt wel uit alle Facebook-berichten over de branden in het Amazone gebied. Het vuur in Siberië. De stalbranden in ons eigen land. Etc. etc. etc.
Er is gevloek. Er is getier. Er zijn wijsvingers die wijzen naar iedereen die het niet goed doet… En dus vier andere vingers die wijzen naar jezelf… Ik weet het ook niet. Ik kijk naar het beeld van een huilend aapje tussen zwartgeblakerde bomen. Zittend bij zijn dode mama. Mijn hart schreeuwt. En ja, ik huil.
0 Comments
"Zullen we op roadtrip gaan?" Vraagt Paul afgelopen zaterdag. Ik reageer enthousiast, maar voel ook een kleine aarzeling. Mn lijf is echt nog moe van het event dat ik donderdag voor 22 mensen organiseerde.
Maar romantisch is het wel: met zn drietjes en hond Juul gewoon gaan rijden. Richting de bergen. Kijken waar we uitkomen. Paul roept iets over de drakenberg in Duitsland. Die kant op. Draken, dat klinkt goed. De gitaar mee, samen liedjes schrijven en zingen savonds. Ja, dat is fijn. We doen het. …Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Het was een druilerige dinsdagochtend in november 2007. Ik kon met moeite mijn bed uitkomen en de tranen bleven maar komen. Na een half uur onder de douche gestaan te hebben, vertelde een dreinende stem in mijn hoofd me dat ik me nu toch echt moest gaan aankleden om naar kantoor te gaan. Ik zou al veel te laat zijn. Maar in beweging komen lukte niet. Ik kon even helemaal niets meer
Ik hoor het je denken: “Je moet maar durven, jezelf als oudje in je Blog zetten. Crazy woman.”
Yes, crazy woman I am. Waarom ik dat doe? Omdat ik voel dat het de hoogste tijd is dat we als mens echt onze unieke plek in durven nemen, op de manier die helemaal passend is bij wie we ten diepste zijn. En met deze foto hoop ik je daarin te triggeren. Want man, als ik tachtig ben wil ik echt nog steeds met humor, speelsheid en op mijn unieke manier mijn pad bewandelen. Walk the talk, zullen we maar zeggen. Simpel? Ik hoor het mijn patroon nog zeggen: “Het komt heus wel goed. Rustig maar.” We zitten samen in zijn auto naar de rechtbank Haarlem, onderweg naar mijn allereerste zitting. Ik had hem vlak daarvoor gevraagd of hij de auto aan de kant wilde zetten. Ik was lijkbleek en kon nauwelijks nog iets uitbrengen. “Nee, je moet de auto nu echt stoppen.” antwoordde ik hem. “Het komt niet goed.” Hij bromde nog wat, maar trapte toen toch op de rem en ik kon nog net op tijd de auto uitspringen om in een keurig Haarlems voortuintje mijn ontbijt van die ochtend eruit te gooien.
Het thema leiderschap is altijd weer een hot topic binnen de zakelijke (juridische) dienstverlening. Het is een onderwerp waar ontzettend veel over geschreven is en (nog altijd) over geschreven wordt. Ook in mijn lezingen en trainingen staat dit onderwerp vaak centraal. Vooral het onderwerp persoonlijk leiderschap. Wat betekent dit nou echt binnen de juridische wereld? Is het een loze kreet of echt een haalbare kaart? En waarom is de ontwikkeling ervan wat mij betreft zo belangrijk voor de toekomst van de advocatuur en juridische dienstverlening?
Op deze internationale vrouwendag wil ik een pleidooi houden voor het herstel van de vrouwelijke energie in onze maatschappij. Een pleidooi voor hartgedragen en moedig leiderschap, waarin ruimte is voor intuïtie, empathie en verbondenheid.
Drie weken geleden postte ik een filmpje hier op LinkedIn, waarin ik (in bikini) - ontroerd en open - mijn eerste ervaringen deelde op Bali, waar ik op dat moment een business retreat deed. Op dit filmpje kreeg ik niet alleen maar positieve reacties. Sommige mensen voelden kennelijk (een innerlijk) verzet hiertegen en lieten mij (direct & indirect) weten dat ze die kwetsbaarheid op een forum als LinkedIn niet zo professioneel vonden en mijn doelgroep (advocaten en juristen) al helemaal niet zou aanspreken. Nadat mijn eerste gevoel over deze reacties wat wegzakte, realiseerde ik me dat deze reacties heel begrijpelijk zijn.
Was 2018 voor jou ook zo roerig? Langzaam komt die energie nu tot stilstand.
Vandaag is het de langste dag van het jaar: de winterzonnewende. Al eeuwenlang wordt deze dag gevierd als de overwinning van het licht op de duisternis. De dagen zullen vanaf nu langzaam weer langer worden. En morgen is het ook nog eens volle maan. Met de feestdagen die voor ons liggen, is dit een uitgelezen moment om bewust even stil te staan en voor jezelf na te gaan hoe het afgelopen jaar voor jou is verlopen. Hoe ervaar jij deze tijd van het jaar? Word je blij als je in de auto de radio aan doet en het zoveelste kerstliedje weer voorbij hoort komen? Word je gelukkig van de gedachte dat je met je dierbaren straks in de vakantie weer meer tijd kunt doorbrengen? Kun jij in alle rust de kerstboom uitzoeken (samen met je kindjes)? Of voel je dat er vooral heel veel van je gevraagd wordt? Dat je duizend ballen tegelijk aan het hoog houden bent en je met je tong op je schoenen naar de eindstreep van 2018 beweegt? Dat je vooral alles zelf aan het doen bent, op wilskracht. Dat het voelt als inschikken, ploeteren en doorbijten?
Veel mensen zullen zich in het laatst geschetste beeld herkennen. Het is een enorme uitdaging om ontspannen het einde van het jaar te beleven. De energie is vooral gericht op “Ik moet nog dit” en “Ik moet nog dat” en veel minder op “Wat mag ik eigenlijk?” En toch kan het anders. Als je bewust die keuze maakt. |
AuteurIngrid Walrecht is adviseur, trainer en coach voor executives, advocaten en juristen en spreker op het gebied van persoonlijk & zakelijk leiderschap. Archieven
Juni 2021
Categorieën
Alles
|