Gisteren mocht ik als spreker op het Jonge Balie Congres 50 kersverse advocaten een workshop geven over "Futureproof Leadership for Lawyers". Vanwege het thema van het congres "Laywers' Evolution" had ik voor deze Engelse titel van de workshop gekozen. Waar de workshop echt over ging? Over echtheid. Over echt jezelf zijn. In een wereld waarin meetbaarheid en perfectionisme toch nog steeds de norm bepalen, is dit allesbehalve vanzelfsprekend voor veel advocaten. Voor veel mensen. En toch is echtheid voor mij waar leiderschap over gaat, over zou moeten gaan.
Ik zal eerlijk bekennen: het was oprecht spannend om tegenover mijn oude beroepsgroep mijn verhaal te doen. Het voelde een beetje alsof ik naakt tegenover ze stond. Want in de wereld waarin ik mij lange tijd diep van binnen verdrietig, onzeker en ook onveilig heb gevoeld, liet ik nu mijn ziel zien. In de wereld waarin ik een masker nodig had om te kunnen functioneren en waarin ik de regie over mijn eigen (echte) leven was kwijt geraakt, liet ik nu mezelf zien, zoals ik echt ben en niet zoals ik denk dat ik moet zijn.
0 Comments
Vandaag is het niet alleen de dag van de vrede, maar ook de (officiële) herfstequinox. Een prachtige gelegenheid om stil te staan bij de balans en vrede in jouw leven.
De herfstequinox staat voor mij symbool voor bewustwording en reflectie. De dagen worden weer korter en we worden uitgedaagd om meer naar binnen te keren en bewust te vertragen. Iets dat in de dagelijkse drukte van veel juristen en advocaten een enorme uitdaging is. De agenda’s staan bomvol en iedereen rent in feite in hetzelfde tempo door. Waar het in andere landen en culturen volkomen normaal is dat de mens zich aanpast aan de natuur, is dat in onze westerse maatschappij steeds ongebruikelijker en dus ook steeds moeilijker geworden. En toch, om echt vrede te kunnen ervaren (met je leven) is het essentieel dat je je aanpast aan de natuur. Aan jouw natuur. En bewust stilstaat en reflecteert. De drukke levensstijl die we (bijna) allemaal hebben, kost ons als mens, maar ook als maatschappij ontzettend veel. Te weinig rust en reflectie is ronduit schadelijk voor ons (geestelijk) welzijn. Doordat de schade subtiel is en vaak pas op langere termijn merkbaar is, passen maar weinig mensen hun levensstijl hierop aan. En dan is er ineens rouw verdriet. Verdriet in mijn hart, verdriet in mijn buik en een scheurende pijn in al mijn vrouwelijkheid. Het duwt en trekt al een paar dagen aan me: “Voel me nou. Laat me er zijn.” En toch rende ik steeds door. Deed ik wat ik dacht dat er gedaan moest worden. En dan valt alles ineens helemaal stil. En op dit moment geef ik er huilend, maar vol overgave aan toe.
Volgende week donderdag is het 2 jaar geleden. Tja, hoe lang mag je hier eigenlijk verdrietig over zijn? En hoe verdrietig mag je zijn? Dat je er voor thuis blijft van je werk? En wat is dat verdriet dan precies? Ik voel je zo duidelijk elke dag bij me. Is het dan wel gemis? Een aards gemis misschien. Ja zo voelt het denk ik. Gisteren overleed op 76-jarige leeftijd Aretha Franklin: een vrouw die gedurende haar leven vele klappen te verwerken kreeg, maar altijd weer opstond. En hoe. Op social media circuleren op dit moment vele filmpjes van haar, waaronder het filmpje waarin te zien is hoe zij onder toeziend oog van toen nog president Barack Obama een prachtige versie van Carole King’s (You Make Me Feel Like) ‘A Natural Woman’, liet horen en op een prikkelende manier liet zien wat een “Natural Woman” is (de bontjas vergeef ik haar). Ik las ergens dat Aretha een paar jaar eerder zo goed als opgegeven was toen ze geveld werd door een mysterieuze ziekte. En kijk hoe ze daar op dat podium staat, met al haar levenskracht.
Aretha Franklin is voor mij een toonbeeld van Female Leadership. Het Female Leadership zoals ik dat in mijn coaching en trainingen voor vrouwelijke juristen en advocaten centraal stel: Sinds 1 juni jl. ben ik - na een succesvolle pilot van 2 maanden - als in house performance coach werkzaam bij Lexence. Ik ben coach en trainer van advocaten en juristen.
Ik kijk nog wat langer naar de zin die ik net heb getypt. Ja, ik ben coach en trainer van advocaten en juristen. Hoewel dit inmiddels al enige tijd de realiteit is, zou ik bijna vergeten dat het iets is waar ik 4 jaar geleden alleen nog maar van droomde: een vaste positie voor 1 dag in de week als coach bij een gerenommeerd advocatenkantoor. Ik weet nog goed dat ik begin 2014 op mijn fiets naar de Kamer van Koophandel reed om mij in te schrijven als zelfstandig ondernemer. Ik voelde een enorme opwinding, vastberadenheid en motivatie. Ik zou mijn ware potentieel leven en mijn levenslessen delen met anderen. Lessen die mijn ogen hadden geopend en mijn bewustzijn hadden vergroot. Ik zou van betekenis zijn en het verschil maken in de levens van juristen en advocaten die zich in een vergelijkbare positie bevonden. Maar ik voelde ook angst. Zou ik wel genoeg klanten krijgen? Was ik in staat om mijn eigen bedrijf naast mijn baan als jurist op te bouwen? Was ik wel goed genoeg? Wie dacht ik wel niet dat ik was om deze grote missie te voelen? Een aspect dat regelmatig terugkomt in mijn coaching is dat veel (jonge) advocaten een diep gewortelde angst hebben om te falen. De angst om iets verkeerd te doen is zo groot, dat zij hun gedrag steeds meer afstemmen op wat anderen van hen verwachten en steeds minder in contact zijn met hun eigen drijfveren, waarden en grenzen. Met als gevolg: overbelasting en in sommige gevallen zelfs een burn-out. Deze mensen zijn vaak heel succesvol aan de buitenkant, maar diep ongelukkig aan de binnenkant.
Het grootste probleem daarbij is dat ze een hele hogere standaard voor zichzelf hebben neergezet, waar ze vervolgens (van zichzelf) aan moeten blijven voldoen. Ze hebben het gevoel niet te mogen toegeven dat ze het niet kunnen volhouden, want dat voelt als falen. Deze week is magisch. Ik ben zo dankbaar dat ik vorig jaar besloten heb om een business coach in de arm te nemen. Door de coaching ben ik in korte tijd met mijn bedrijf van dromen naar doen gegaan.
En ja, natuurlijk vind ik het retespannend om mijn hoofd boven het maaiveld uit te steken door mijn diep gevoelde missie als coach de wereld in te gooien en mij sterk te maken voor female leadership! Zeker in de uitermate kritische wereld van de advocatuur die ik van binnen en van buiten ken. Maar man oh man, wat voel ik me gesterkt door het universum deze week. De prachtige gesprekken met de verschillende mensen waar ik mee mag samenwerken, de ontzettend gave projecten waar ik mee bezig ben, de verlenging van mijn opdracht als in-house coach bij een groot advocatenkantoor tot minimaal het einde van het jaar en nog zoveel andere synchroniciteiten. En voor wie dit nu leest en denkt: het gaat haar allemaal wel heel gemakkelijk af in het leven. Nee. Wie dichter bij mij staat weet dat ik ook echt diepe dalen heb gekend. Van 'Up or Out' naar 'Up and Running!' | Next Leveldag voor vrouwelijke advocaten en juristen!25/4/2018 Als advocaat kan het je niet zijn ontgaan dat Marry de Gaay Fortman, partner bij Houthoff, deze week haar podium pakt in de media. En dat doet ze met een mooie boodschap: je kunt de top bereiken zonder je vrouwelijke identiteit geweld aan te doen. Streef naar beminnelijke doeltreffendheid.
Deze boodschap raakt een belangrijk aspect van mijn coaching en trainingen. Hierin begeleid ik vrouwelijke advocaten om op hun eigen manier (traditioneel) mannelijke kwaliteiten, zoals kracht en doortastendheid en (traditioneel) vrouwelijke kwaliteiten, zoals kwetsbaarheid en verbinding, in te zetten bij hun werk als advocaat. Eén van de tips die Marry in haar boek geeft is: ontdek waar je juist wel een “fuck” om geeft (verwijzend naar het boek De edele kunst van not giving a fuck) en maak dan de bewuste keuze waar je ja en nee tegen zegt. Wij hadden laatst met ons gezin opblijf-filmavond. Met popcorn in de hand en pyjama's aan kropen we dicht tegen elkaar aan op de bank. De film die we keken was “Le petit Prince” (De kleine prins). Zowel de kinderen als wij zelf genoten van de film. Vooral van de volgende (befaamde) passage: “Vaarwel” zei de vos. “Dit is mijn geheim. Het is heel eenvoudig: je ziet alleen maar goed met je hart. Het belangrijkste is onzichtbaar voor de ogen.” De manier waarop je kijkt, hoe je in het leven staat, is voor een groot deel aangeleerd. Je hebt jezelf en de wijze waarop je naar de wereld kijkt gevormd vanuit ervaringen, opvoeding en de maatschappij. Ik word daar als coach (van voornamelijk jonge advocaten) volop mee geconfronteerd. Columnist Ewald Engelen constateerde afgelopen week dat de studiekeuze van steeds meer studenten bepaald wordt door financiële motieven. Hoge studieschulden dwingen studenten te kiezen voor een carrière in de financiële sector, de advocatuur of andere goed betaalde banen. Een zorgwekkende ontwikkeling, als je het mij vraagt. Want laten we eerlijk zijn, de wereld zit niet te wachten op nog meer zakenbankiers, advocaten of economen. Zoals de Dalai Lama het treffend heeft verwoord: “The planet does not need more ‘successful people’. The planet desperately needs more peacemakers, healers, restorers, storytellers and lovers of all kinds. It needs people to live well in their places. It needs people with moral courage willing to join the struggle to make the world habitable and humane and these qualities have little to do with success as our culture is the set.” Hoe kunnen we intrinsieke waarden en drijfveren weer bepalend laten zijn voor de loopbaan- en levenskeuzes die mensen maken? Door samen op reis te gaan. |
AuteurIngrid Walrecht is adviseur, trainer en coach voor executives, advocaten en juristen en spreker op het gebied van persoonlijk & zakelijk leiderschap. Archieven
Juni 2021
Categorieën
Alles
|