Ga je mee op reis?

Columnist Ewald Engelen constateerde afgelopen week dat de studiekeuze van steeds meer studenten bepaald wordt door financiële motieven. Hoge studieschulden dwingen studenten te kiezen voor een carrière in de financiële sector, de advocatuur of andere goed betaalde banen. Een zorgwekkende ontwikkeling, als je het mij vraagt.

​Want laten we eerlijk zijn, de wereld zit niet te wachten op nog meer zakenbankiers, advocaten of economen. Zoals de Dalai Lama het treffend heeft verwoord: “The planet does not need more ‘successful people’. The planet desperately needs more peacemakers, healers, restorers, storytellers and lovers of all kinds. It needs people to live well in their places. It needs people with moral courage willing to join the struggle to make the world habitable and humane and these qualities have little to do with success as our culture is the set.” Hoe kunnen we intrinsieke waarden en drijfveren weer bepalend laten zijn voor de loopbaan- en levenskeuzes die mensen maken? Door samen op reis te gaan.

---

Als kind had ik een sterk gevoel dat ik er niet bij hoorde. Ik had een bordeaux rode zeshoekige bril, Duits kapsel (boven kort, achter lang, ECHT? JA ECHT!) met bijbehorende buitenboordmotor en werd regelmatig gepest. En hoewel ik enorm veel enthousiasme en liefde voor het leven voelde, durfde ik dat niet te laten zien. Mijn liefde voor (kleine, kwetsbare) dieren, het heerlijke, oneindige gevoel om dingen te creëren – of het nu zelfgemaakte kerstkaarten of glimmende mozaïek-ballen waren – ervaarde ik vooral in rust, op mijn eigen kamertje. Daar kon ik ook urenlang naar muziek luisteren. Dust in the wind van Kansas. Listen to your Heart en Fading like a Flower van Roxette. Kortom, nummers die nu als guilty pleasures bestempeld worden. Ook had ik een uitzonderlijke interesse in boeken over spiritualiteit, hekserij, het duistere (Stephen King) en oude culturen. Terugkijkend op die jeugd, voel ik dankbaarheid voor de immense liefde van mijn ouders en alle kansen die ze me geboden hebben, maar tegelijkertijd ook verdriet. Verdriet omdat ik me “als lelijk eendje” vaak onbegrepen heb gevoeld. Mijn moeder die me vaak “opjutte” en “uitdaagde”. Mijn grote broer, die regelmatig elk beetje kwetsbaarheid die ik toonde weer de grond in boorde met een cynische opmerking. Bronchitis, botbreuken, hersenvliesontsteking, allemaal fysieke problemen die (achteraf gezien) rechtstreeks van de ziel kwamen.

Tijdens mijn middelbare schooltijd, rond mijn zestiende, bloeide ik op. Ik ging uit, kreeg aandacht van mannen, voelde eindelijk vrijheid. Jezus, wat was dat lekker. Verslavend zelfs. Toen ik ging studeren in Leiden en lid werd van de sociëteit voelde ik een steeds grotere drang om erbij te horen. Daar ging ik dus ook naar leven. Het studentenleven ervaarde ik als een omgeving waarin ik ontmoedigd werd om dingen fout te (kunnen) doen en daar eerlijk over te zijn. Dat had een grote impact, niet alleen op mij. Mijn toenmalige vriend (en huidige ex-man) voelde de druk zo sterk, dat hij zelfs tegenover mij niet eerlijk durfde te zijn over het falen van zijn studie. Iets waar ik pas veel later achter kwam. Echt contact maken met anderen gebeurde sporadisch. Echt contact maken met mezelf nog veel minder. En zo rolde ik feestend en brallend na mijn afstuderen het werkzame leven van de advocatuur in. Wist ik wat ik (daar) te doen had? Wie ik was? Nee, totaal niet. Ik merkte dat het feit dat ik bij een top 5-kantoor werkte met veel bewondering werd ontvangen. Ik was ineens echt iemand. Maar ondertussen voelde ik me extreem ongelukkig in deze cultuur. Een cultuur waarin geen plaats was voor rust, kwetsbaarheid, echtheid, eigenzinnigheid en ware levensvreugde. Een cultuur die gekenmerkt werd door no-nonsens, binnen de lijntjes blijven, hardheid, (wederom) cynisme en non-stop werken. Een cultuur die destructieve gewoontes (zoals seksuele uitspattingen en overmatig alcoholgebruik) in de hand werkte. Een cultuur die vooral ging over IK in plaats van WIJ.

Zoals je in mijn vorige blog hebt kunnen lezen, heb ik mezelf uiteindelijk los kunnen maken van deze – voor mij – toxische omgeving. Ik kan nu rust nemen, tot mezelf komen en luisteren en handelen naar de verlangens en drijfveren die ik diep van binnen voel. Ik weet inmiddels hoe belangrijk het is dit te doen en hier ook voor uit te komen. Maar ik weet ook dat dit voor heel veel mensen nog een ver-van-hun-bed-show is. Zou jij graag de stroomversnelling van het (werkende) leven even tot stilstand willen brengen en uitvinden hoe je echt iets voor de wereld kunt betekenen? Maar weet je niet waar je moet beginnen? Word je simpelweg opgeslokt door de veeleisende consumptie- en productiemaatschappij en kom je aan een grondig zelfonderzoek niet toe? Een belangrijke vraag die je jezelf kunt stellen om te bepalen of jij echt "in charge bent" in je leven is deze:
Bepaal jij wie je bent of word je gedefinieerd door de omstandigheden?

Als het antwoord op die vraag is dat je moet toegeven dat je vooral wordt geleefd en dus gedefinieerd wordt door de omstandigheden, ga dan eens bij jezelf na of je hier (nu) iets aan wil doen.
Geïnspireerd door mijn eigen ervaring (in het zakenleven) van het grote gemis van kleur, diepgang en “geraakt worden door het leven” heb ik een coachingsmethode ontwikkeld die mensen in staat stelt om zich (even) – letterlijk – los te maken uit hun bestaande omgeving en de ware talenten en drijfveren in sneltreinvaart omhoog brengt. Hoe die methode eruit ziet? Als een reis. Een reis die we samen maken. Een reis die begint met het laten opborrelen van jouw worstelingen, (kleine) verlangens, grotere dromen en kenmerkende eigenschappen, waar we vervolgens samen mee gaan werken. Een reis die je in contact brengt met JOUW natuur, met oude wijsheden, voor jou belangrijke mensen en locaties. Een reis die je langs uiteenlopende plekken voert. Dat kan een biologisch dynamische geitenboerderij, het stedelijk museum, de Amsterdam Arena, een prachtige documentaire, maar ook een ZEN-klooster in India zijn. Locaties die helemaal zijn afgestemd op JOU. Een reis die je volledig wakker schut. Met als afsluiting een boek, een persoonlijk reisverslag, waarin de coachingsessies, de doorbraakmomenten, jouw unieke ZIJN, jouw MISSIE, op bijzondere wijze zijn vastgelegd. Zodat je weet wat je te doen staat hier op aarde, je daar een tastbaar bewijs van hebt en dus ook echt naar de opgedane inzichten kunt gaan handelen.
​
Als je dit nu leest en voelt dat je met mij die reis wilt maken. Dat je nu echt de daad bij het woord moet voegen. Laat het me dan weten! Ik beschouw het als een grote eer om je bij jouw reis te begeleiden en je te mogen helpen bij het vinden van je levenspad. Conformeren is een keuze. Verandering is mogelijk, elk moment. Binnen elk budget.
En als je ervoor kiest de reis (nog) niet met mij te maken, maak hem dan in ieder geval met je partner, je vriend, je vriendin, je collega, je moeder, vader, of je kinderen. Dat hoeft niet meteen een lange, verre reis te zijn. Reizen kan ook hier en nu. Inspireer elkaar om ECHTE verhalen te vertellen. Over het leven, over jezelf. Deel wat er in je hart is en maak zo een eerste stap om daarnaar te gaan leven!
Interesse in de coachings- en trainingsmogelijkheden van Oprechting? Neem dan nu contact met me op of schrijf je hieronder in voor de maandelijkse blog!