Heb jij de moed om te falen?

Een aspect dat regelmatig terugkomt in mijn coaching is dat veel (jonge) advocaten een diep gewortelde angst hebben om te falen. De angst om iets verkeerd te doen is zo groot, dat zij hun gedrag steeds meer afstemmen op wat anderen van hen verwachten en steeds minder in contact zijn met hun eigen drijfveren, waarden en grenzen. Met als gevolg: overbelasting en in sommige gevallen zelfs een burn-out. Deze mensen zijn vaak heel succesvol aan de buitenkant, maar diep ongelukkig aan de binnenkant.

Het grootste probleem daarbij is dat ze een hele hogere standaard voor zichzelf hebben neergezet, waar ze vervolgens (van zichzelf) aan moeten blijven voldoen. Ze hebben het gevoel niet te mogen toegeven dat ze het niet kunnen volhouden, want dat voelt als falen.

Laten we wat dieper inzoomen op dat falen. Wat is falen? Falen is in feite enkel informatie. We labelen het als falen, maar het is simpelweg informatie die jou duidelijk maakt dat je het de volgende keer wellicht beter op een andere manier kunt aanpakken. Kinderen “falen” aan de lopende band en dat vinden we (over het algemeen) prima: als je je zoontje leert fietsen en hij valt twee keer op de grond, dan zeg je niet bij de derde keer: Jezus, dit moet je nu toch inmiddels echt wel onder de knie hebben. De (innerlijke) dialoog van veel advocaten ziet er echter wel zo uit.
Een recent onderzoek van Stanford University laat zien dat succes vooral wordt bepaald door de houding die mensen aannemen ten opzichte van de uitdagingen die zij op hun pad tegenkomen.

Er zijn daarbij grofweg twee type grondhoudingen te onderscheiden: mensen met een “groei mindset” en mensen met een “fixed mindset”. Met een fixed mindset heb je de overtuiging dat je nu eenmaal bent wie je bent en dat situaties nu eenmaal zijn zoals ze zijn, zonder dat daar veel aan te veranderen is. Deze mensen voelen zich regelmatig machteloos. Klagen is eerder regel dan uitzondering. De oorzaak van – bijvoorbeeld – overbelasting wordt afgeschoven op iets buiten de persoon zelf: de omstandigheden, de aard van het beroep of een andere persoon. De (diepe) overtuiging is: “Ik kan hier niets aan doen.”

Machteloosheid is de bron van (onnodige) problemen en wrijvingen binnen veel advocatenkantoren. Het veroorzaakt stress, timemanagement problemen, burn-out, (ander) ziekteverzuim en een algeheel gebrek aan vitaliteit. Machteloosheid is een uiting van zelfmedelijden. En zelfmedelijden (nadrukkelijk te onderscheiden van zelfcompassie!) is destructief, omdat daarmee de innerlijke kracht van mensen wordt ondermijnd. Mensen worden over het algemeen niet zozeer ziek van hard werken, maar wel van de machteloosheid (en zinloosheid) die ze ervaren.
Begrijp me niet verkeerd: ik weet als geen ander dat de dagelijkse realiteit in de advocatuur voelt alsof je geen andere keuze hebt. De partner die eist dat het betreffende stuk morgen af is, de hoge eisen die er aan het werk worden gesteld, het moeten bijbenen van alle inhoudelijke ontwikkelingen: het zijn slechts enkele voorbeelden van de veeleisendheid van de praktijk. Je gaat toch niet naar yogales als je de volgende dag een belangrijke zitting hebt? Klinkt overtuigend, toch? Maar is dit ook echt de (enige) realiteit?

Overvraagt die bewuste partner of cliënt jou? Of overvraag jij jezelf? Waarom blijf jij continue aan alle vragen van iedereen tegemoet komen? Omdat het er nu eenmaal bij hoort in de advocatuur? Omdat je hem of haar niet wilt teleurstellen? Omdat je het beeld in stand wilt houden dat jij alles aankan en dus partner material bent? Of omdat je misschien zelf de diepe overtuiging hebt dat je altijd tot het gaatje moet gaan om kwaliteit te kunnen leveren?
De vraag is of de aangemeten werkwijze jou ook echt succesvol maakt. Vaak zijn de overtuigingen die je hebt over alles wat moet zó vanzelfsprekend voor je geworden dat je niet eens meer nadenkt over alternatieven. Misschien kreeg je thuis met de paplepel ingegoten dat je altijd voor iedereen klaar moet staan en dat je altijd 180% moet geven. Maar is dat ook nog echt jouw huidige realiteit?

Als coach en trainer zie ik dat het – ook in de advocatuur – echt anders kan. Met het veranderen van je mindset en het ontwikkelen van meer autonomie, zie je oplossingen die je eerst niet zag, pak je kansen die je eerst niet pakte en ontwikkel je een communicatiestijl die aansluit bij jouw innerlijke waarden en grenzen.
Mensen met een groeimindset zijn ervan overtuigd dat zij zichzelf steeds weer opnieuw kunnen uitvinden: zij beschouwen problemen en uitdagingen als mogelijkheden om te leren en te groeien. Deze mensen hebben dezelfde angsten als mensen met een fixed mindset. Er is dus geen sprake van twee verschillende type mensen. Er is sprake van een bewuste KEUZE voor een andere grondhouding. Mensen met een groeimindset voelen angst, maar zijn zich ervan bewust dat deze angst verlammend werkt en alleen kan worden doorbroken door ZELF verantwoordelijkheid te nemen.