Het echte leren

We rijden samen naar school. Max zit naast me. Hij is stiller dan normaal. “​Wat is er lieverd?” Vraag ik. Hij blijft stil. Ik begin spontaan een lied te zingen. Waarmee ik zijn energie blijk te vangen. En dan komen de woorden.

“Ze maken me moe, mama. Ze maken me zo moe.” “Wie lieverd?” Vraag ik. “Op school. Ik moest gisteren vijf bladzijden rekenen, toen nog taal en daarna ook nog lezen. En tijdens de pauze moest ik door. Ik moest mijn broodje eten en mijn werk afmaken. Daar word ik moe van mama. Ik leer zo niets. Ik kan zo niets leren. Want ik zit helemaal vol. Mijn hoofd zit helemaal VOL.”
​
Ik begin te huilen. Zijn woorden raken me diep. En triggeren de emoties die deze ochtend toch al zo hoog zitten bij me. 

“Ik weet het lieverd. Alle wijsheid zit al in jou hè?” “Ja” zegt hij. “Ze snappen het niet mam.”

Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Alleen maar dat ik het begrijp. Terwijl we de klas inlopen, loopt de juf ons tegemoet. “Hee die Max”. En weer begin ik te huilen. Spons die ik nu eenmaal ben.
Ik vertel het relaas in het kort aan de juf. De juf is lief. En eigenlijk is alles goed nu. Dat voel ik ineens heel helder. De lucht is geklaard. Max vliegt me om mijn nek. We knuffelen eindeloos. 

En dan springt ie ineens van me af en gaat in de kring zitten. De emoties bevrijd. Op naar een nieuwe dag leren.

Niet leren van de rekensommetjes. Maar leren van deze waardevolle momenten. Het echte contact. Elkaar zien. Ja, daar doe ik het voor in dit leven. En tussendoor. Tja, doen we eigenlijk maar wat allemaal. 
​
❤️