Het geheim van een gelukkig leven

"Zullen we op roadtrip gaan?" Vraagt Paul afgelopen zaterdag. Ik reageer enthousiast, maar voel ook een kleine aarzeling. Mn lijf is echt nog moe van het event dat ik donderdag voor 22 mensen organiseerde.

Maar romantisch is het wel: met zn drietjes en hond Juul gewoon gaan rijden. Richting de bergen. Kijken waar we uitkomen. Paul roept iets over de drakenberg in Duitsland. Die kant op. Draken, dat klinkt goed. De gitaar mee, samen liedjes schrijven en zingen savonds. Ja, dat is fijn. We doen het.

Back to basic.

De tour naar drakenberg blijkt te ver voor 1 dag met kind en hond. Dus we zoeken rondom Düsseldorf naar een fijne plek om te eten. We komen uiteindelijk bij een restaurant dat eruit ziet als het huis van de heks van hans & grietje. Ja, dat lijkt passend voor deze trip.

Helaas. Dicht. Ik spreek een man aan op de racefiets (is trouwens geen aanrader: je ziet ze balen als je dit doet: helemaal uit het ritme..) maar hij heeft wel een tip voor een mooie plek. Weer met de hele bende in de auto naar de tip van de man. We komen (kibbelend omdat ik nu toch wel echt gaar ben) bij een fijne plek bovenop een heuvel.

Ik voel vooral mijn lichaam protesteren en zie de omgeving nauwelijks. “Zie je wel, ik had toch niet moeten gaan. Ik voelde het al... Ik was echt veel te moe om dit te doen” gaat er door mijn hoofd. 
​
“Mooi hier hè?” Vraagt Paul. Dan kijk ik naar Raaf.

Hij geniet (ook) zichtbaar. Met grote ogen kijkt hij om zich heen. Met zn Lego aan tafel. Op avontuur met papa en mama. Wat is er mooier dan dit?

En ik verzacht. Mijn lichaam begint eindelijk te ontspannen. Ik denk aan de woorden van mijn coach, die ik zelf inmiddels regelmatig uitspreek aan de juristen & advocaten die ik coach en train: in elke seconde kun je opnieuw beslissen hoe jij je wilt voelen. Ja. Ik voel me dankbaar dat we dit gewoon doen. Ondanks alle ongemakken en beperkende stemmetjes in mijn hoofd.

Uiteindelijk belanden we na vele omwegen in een niet al te pittoresk mercure hotel. Geen liedjes schrijven, geen romatische plek in de natuur, de gitaar blijft onaangeraakt. Maakt allemaal niet uit. Blij dat we er zijn! In het Kingsize bed ploffen we met zn allen neer. Ondanks een nacht met veel gewoel van Raaf, stappen we de volgende ochtend vol enthousiasme in de lift om onze trip naar drakenberg voort te zetten.

Met goede moed accepteer ik nu gewoon de moeheid. Terwijl de deur van de lift al dicht is, worden we nog even getest: we ontdekken tegelijkertijd (te laat) dat er een Giant Russian Guy een enorme scheet moet hebben gelaten in dat kleine stukje lift naar beneden. Man wat een duft. Paul kokhalst en gaat bijna over zn nek. Een beetje zoals toen ie voor het eerst een poepluier van Raaf verschoonde.
En ik moet lachen. Ja, dit is leven. In al haar facetten....
​
Drakenberg was prachtig. En wat hou ik van die man van mij. De kalmte, de tolerantie voor mijn nukken, zijn vermogen om simpelweg te ZIJN.

Ik voel dat het hierom gaat. We kunnen eindeloos praten en schrijven over persoonlijk leiderschap. Maar in the end hebben we het "gewoon" te leven en er bewust voor te kiezen. Iedere seconde weer.