Hoe ik leerde omgaan met weerstand en oordelen van anderen en mijn eigen pad vormde ...

In het opzetten en uitbouwen van mijn bedrijf is mijn openheid over persoonlijke ervaringen binnen (en buiten) de juridische wereld een belangrijke factor geweest. De afgelopen jaren kreeg ik hierop zeker niet alleen maar positieve reacties.

Sommige mensen voelen kennelijk weerstand hiertegen en laten mij (direct & indirect) soms weten dat ze die kwetsbaarheid op een forum als LinkedIn niet zo professioneel vinden en mijn doelgroep (advocaten en juristen) al helemaal niet zou aanspreken. Ik realiseer me inmiddels dat deze reacties heel begrijpelijk zijn.

Marcel Derkse schrijft treffend over de kostbare energie die we vaak verspillen aan dat wat er is. We overleven in plaats van te leven. We zijn onzeker en verzamelen dan maar veel zogenaamde zekerheden om ons heen. Of, zoals hij het verwoordt: "We gunnen het anderen niet zichzelf te zijn (of te worden) als we dat zelf niet zijn."

Begrijp me niet verkeerd: ik veroordeel de reacties op mijn berichten niet. In tegendeel. Ik ben blij dat ik ook dat (tegen)geluid te horen krijg. Het geeft mij inzicht in hoe ik nog beter kan verduidelijken wat de kracht van kwetsbaarheid en authenticiteit (in mijn optiek) wel en vooral niet is. En het geeft me inzicht over de misverstanden die er op dit gebied bestaan. Dat ik ervoor kies om me op deze manier kwetsbaar te uiten en mezelf te laten zien, wil niet zeggen dat jij dat ook op deze manier moet doen. Dat dat (ook) voor jou een passende manier is om als advocaat of jurist zichtbaarder te worden. Anders zou het immers niets meer met authenticiteit te maken hebben.

Persoonlijk leiderschap begint met acceptatie. Acceptatie is een proces van loslaten. Loslaten dat het leven, de mensen in je omgeving en de situatie waarin je je bevindt, anders moeten zijn dan ze zijn. Bewuste aanvaarding van wie we zijn - en dus ook wie we vooral niet zijn - en de situatie waarin we ons bevinden, brengt ons dichterbij autonomie dan verzet tegen wie je bent (en wie de ander is) en hoe je leven er nu uitziet. Acceptatie is het begin van de ontdekkingstocht naar wie we werkelijk zijn en waar we echt naar verlangen.

Voor mij ligt acceptatie in het feit dat ik volledig erken dat ik een open en enthousiast persoon ben die zich oprecht & impactvol uit over de dingen die belangrijk voor me zijn en waar ik me hard voor wil maken. Ik weet ook dat ik veel mensen door deze openheid en eerlijkheid juist inspireer om voor zichzelf na te gaan wie zij nou werkelijk zijn en waar zij echt naar verlangen. Ik weet dat ik bij veel mensen met mijn openheid juist iets raak, waardoor ze nieuwe ideeën ontwikkelen over hoe hun leven eruit mag gaan zien. En ik accepteer ook de "negatieve" gevolgen hiervan, zoals het (harde) oordeel van bepaalde mensen.

Is de keuze hiervoor eenvoudig? Was mijn levenspad tot nu toe een makkelijke weg voor me? Nee, zeker niet. Als kind had ik een sterk gevoel dat ik er niet bij hoorde. Ik had een bordeaux rode zeshoekige bril, Duits kapsel (boven kort, achter lang!) met bijbehorende buitenboordmotor en werd regelmatig gepest. En hoewel ik enorm veel enthousiasme en liefde voor het leven voelde, durfde ik dat niet te laten zien. Mijn liefde voor (kleine, kwetsbare) dieren, het heerlijke, oneindige gevoel om dingen te creëren – of het nu zelfgemaakte kerstkaarten of glimmende mozaïek-ballen waren – ervaarde ik vooral in rust, op mijn eigen kamertje. Daar kon ik ook urenlang naar muziek luisteren. Dust in the wind van Kansas. Listen to your Heart en Fading like a Flower van Roxette. Kortom, nummers die nu als guilty pleasures bestempeld worden. Ook had ik een uitzonderlijke interesse in boeken over spiritualiteit, hekserij, het duistere (Stephen King) en oude culturen.

Terugkijkend op die jeugd, voel ik dankbaarheid voor de immense liefde van mijn ouders en alle kansen die ze me geboden hebben, maar tegelijkertijd ook verdriet. Verdriet omdat ik me “als lelijk eendje” vaak onbegrepen heb gevoeld. Mijn moeder die me met alle goede bedoelingen vaak “opjutte” en “uitdaagde” (ik hou van je mam!). Mijn grote broer, die regelmatig de kwetsbaarheid die ik toonde weer de grond in boorde met een cynische opmerking (ik heb het je allang vergeven hoor broer!). Bronchitis, botbreuken, hersenvliesontsteking, allemaal fysieke problemen die (achteraf gezien) symbool stonden voor de worstelingen die ik al op jonge leeftijd ervaarde.

Tijdens mijn middelbare schooltijd, rond mijn zestiende, bloeide ik op. De beugel had zijn werk gedaan en de bril maakte plaats voor lenzen... Ik ging uit, kreeg aandacht van mannen, voelde eindelijk vrijheid. Jezus, wat was dat lekker. Verslavend zelfs. Toen ik ging studeren in Leiden en lid werd van de sociëteit voelde ik een steeds grotere drang om erbij te horen. Daar ging ik dus ook naar leven. Het studentenleven ervaarde ik als een omgeving waarin ik ontmoedigd werd om dingen fout te (kunnen) doen en daar eerlijk over te zijn. Ik verdoofde mezelf met alcohol en vermeed te voelen wat er echt in mij leefde. Dat had een grote impact, niet alleen op mij. Ook op de mensen om mij heen.

Echt diepgaand contact maken met anderen gebeurde sporadisch. Echt contact maken met mezelf nog veel minder. En zo rolde ik feestend en brallend na mijn afstuderen het werkzame leven van de advocatuur in. Wist ik wat ik (daar) te doen had? Wie ik was? Nee, totaal niet. Ik merkte dat het feit dat ik bij een gerenommeerd Zuidas-kantoor werkte met veel bewondering werd ontvangen. Ik was ineens echt iemand. En daar was ik trots op, ambitieus als ik was. Maar ondertussen voelde ik me extreem ongelukkig in deze cultuur. Een cultuur waarin er (voor mijn gevoel) geen plaats was voor rust, kwetsbaarheid, echtheid, eigenzinnigheid, kleur en ware levensvreugde. Een cultuur die gekenmerkt werd door no-nonsens, binnen de lijntjes blijven, hardheid, (wederom) cynisme en non-stop werken.

Is dit de waarheid? Nee, dit is mijn waarheid.

Ik heb mezelf uiteindelijk - door een heftige privé crisis - doelbewust losgemaakt uit die omgeving door te aanvaarden wie ik werkelijk ben. Ik kan nu rust nemen, tot mezelf komen en luisteren en handelen naar de verlangens en drijfveren die ik diep van binnen voel. Ik voel geen behoefte meer om "erbij te horen" en een (uiterlijk) leven te leven dat past in dat (oude) plaatje. Zowel aan mijn hoge ambities in het leven, als aan mijn verlangen naar rust en authenticiteit kan ik nu tegemoet komen. Ik weet inmiddels hoe belangrijk het is dit te doen en hier ook voor uit te komen. Maar ik weet ook dat dit voor heel veel mensen nog een ver-van-hun-bed-show is.

Ik ben benieuwd hoe dit voor jou is.

Wat voel je tijdens het lezen van dit blog? Voel je je misschien een beetje ongemakkelijk? Vind je mijn ervaringen pijnlijk om te lezen? Of is er misschien (deels) ook herkenning?

Maar belangrijker nog: zou jij graag de stroomversnelling van het (werkende) leven even tot stilstand willen brengen en uitvinden wie je echt bent en wat je nou werkelijk wilt? Maar weet je niet waar je moet beginnen? Word je simpelweg opgeslokt door de veeleisende praktijk en kom je aan een grondig zelfonderzoek niet toe?
Geïnspireerd door mijn eigen ervaring van het grote gemis in mijn werkende leven van kleur, diepgang en “geraakt worden door het leven” heb ik een trainingsmethode ontwikkeld die mensen in staat stelt om zich (even) – letterlijk – los te maken uit hun bestaande omgeving en de ware talenten en drijfveren omhoog brengt. De Female Leadership Methode. Hoe die methode eruit ziet? Als een reis. Een reis die we samen maken. Een reis die begint met het laten opborrelen van jouw worstelingen, (kleine) verlangens, grotere dromen en kenmerkende eigenschappen, waar we vervolgens samen mee gaan werken.

Ongeveer 2 keer per jaar organiseer ik de Next Level Dag voor vrouwelijke advocaten en juristen, waarin deze methode centraal staat. Deze dag - waarvan de volgende op 1 mei a.s. plaatsvindt - is bedoeld voor vrouwen die op een kruispunt staan in hun carrière en zich afvragen: hoe nu verder? Dat kan door een ingrijpende levensgebeurtenis zijn, maar ook doordat je carrière zich op een kruispunt bevindt.

Als voormalig advocaat en jurist weet ik als geen ander hoe het is om op zo'n punt te staan. Maar belangrijker nog: ik weet hoe je op een doeltreffende wijze de juiste stappen kunt zetten om voorbij dit punt te komen!
Meer (nieuwe!) informatie over de dag kun je hier vinden.
​
Wil je je (nog) niet aanmelden, maar wel op de hoogte blijven van mijn activiteiten en tips & tricks voor juristen en advocaten op het gebied van leiderschap en business? Schrijf je dan hier in voor mijn nieuwsbrief!