Kijk je met je hart?

Wij hadden laatst met ons gezin opblijf-filmavond. Met popcorn in de hand en pyjama's aan kropen we dicht tegen elkaar aan op de bank. De film die we keken was “Le petit Prince” (De kleine prins). Zowel de kinderen als wij zelf genoten van de film. Vooral van de volgende (befaamde) passage: “Vaarwel” zei de vos. “Dit is mijn geheim. Het is heel eenvoudig: je ziet alleen maar goed met je hart. Het belangrijkste is onzichtbaar voor de ogen.”

De manier waarop je kijkt, hoe je in het leven staat, is voor een groot deel aangeleerd. Je hebt jezelf en de wijze waarop je naar de wereld kijkt gevormd vanuit ervaringen, opvoeding en de maatschappij. Ik word daar als coach (van voornamelijk jonge advocaten) volop mee geconfronteerd.

---

Ik heb de advocatuur zelf nu al weer enige tijd verlaten, waardoor ik toch een beetje vergeten was hoe (streng) de “norm” in die omgeving is. Ik wist het natuurlijk wel, ik heb het zelf tien jaar lang ervaren, maar door me nu als coach weer in deze omgeving te begeven, wordt het nog veel duidelijker.

Het raakt me om te zien dat veel jonge advocaten de lat zo ontzettend hoog leggen voor zichzelf (en anderen). Dat veel mensen niet open durven te zijn over fouten, angsten en beperkingen. Als kind mogen we spelen, vallen, opstaan, proberen, lachen, knoeien, noem maar op. Maar als we volwassen zijn, dan lijkt dat ineens allemaal niet meer te mogen.

Je directe collega’s, de partner waarvoor je werkt, de cultuur van het kantoor, jouw vrienden en familie... Ze creëren onbewust bij jou een beeld van ‘hoe het moet zijn’. Wat je er vervolgens (onbewust) van maakt is: ‘hoe JIJ moet zijn’. Het is immers ‘normaal’, omdat je het dagelijks ziet. Je omgeving, de plek waar je werkt en met wie je omgaat vormen de richting van waaruit je leert kijken.

Mensen zijn kuddedieren. We willen (en moeten voor ons gevoel) ergens bij horen. Anders voelen we ons eenzaam. Eenzaamheid is voor veel mensen een bijna ondraaglijk gevoel dat ze zo veel mogelijk (vooral onbewust) vermijden. Je kijkt naar anderen hoe zij dingen doen en hoe zij reageren en zo pas je je automatisch aan. Zo ontstaan groepen, culturen, groeperingen etc. Daar is op zich niets mis mee, maar het is heel gezond om zo af en toe eens stil te staan en je af te vragen: is de norm van mijn (directe) omgeving wel ook echt de norm waarnaar ik wil leven? Maakt het mij krachtig, voedt het mij, of word ik er juist onzeker van?

​Misschien voel je ergens diep van binnen dat het ook anders kan. Dat je in ieder geval andere omgevingen en normen zou willen onderzoeken. En als je dat voelt, doe het dan! Dat betekent niet dat je je direct volledig van je bestaande omgeving moet distantiëren, zeker niet. Het betekent alleen maar dat je jouw zaklamp van smal licht, naar breed licht mag zetten. En het betekent vooral dat je met je HART mag gaan kijken! Ga op onderzoek uit, ontdek wat je niet meer wilt en creëer wat je wel wilt. Wat is nu werkelijk jouw eigen perspectief? Jouw eigen mening? En dus jouw eigen norm? En als je het lastig vindt om dit alleen te doen, dan loop ik graag een stukje met je mee.