Vier jij het leven?

Het is 21 september 2019. Een dag in een dag, in een dag.

We zijn met de kinderen bij het oude kerkje in Oosterbeek. Een plek die mij inmiddels zo dierbaar is, vanwege de rust en de bijzondere energie die zo duidelijk voelbaar is. Er is hard gevochten rond deze dag in 1944. Maar de plek heeft zich op een of andere manier weten te herstellen in de energie. 
​
“Do you want me to take a picture from the both of you together?” vraag ik aan een oude vrouw nadat zij een foto heeft gemaakt van haar man. “Oh yes, please.” antwoordt de oude vrouw die wat gebogen naast haar man staat. Op het uniform van de oude man prijken vele onderscheidingen. “The bridge of Arnhem is exactly between the two of you. Isn’t that beautifully symbolic?” vraag ik. “Yes it is.” antwoordt de man met rode ogen.

Daarop volgt een warm gesprek, waarin ze tot uitdrukking brengen hoeveel het voor ze betekent dat wij met de kinderen bewust stilstaan bij operatie Market Garden. En de moeite nemen om ons met hen te verbinden. Zodat de herdenking niet slechts een ritueel is, maar een ceremonie met bezieling. 

Zwaaien naar de militaire voertuigen. Snoepjes die richting de kinderen worden gegooid. Je ziet dat het indruk maakt op ze. Ik vertel de kinderen waarom we dit herdenken. Hoe dankbaar we kunnen zijn voor de vrijheid, de rust en de vrede. Vrede, ja dat is de tweede dag in deze dag. De dag van de Vrede. 

Vrede gaat over balans. Over evenwicht. Een natuurlijk evenwicht. De herfstequinox - de derde dag in deze dag - herinnert ons daaraan. Terwijl we met de kinderen door Oosterbeek lopen en de vrede letterlijk huppelend en rennend vieren, vertellen we ze ook over de herfst equinox. Over hoe de natuur altijd weer terugkeert naar dat perfecte evenwicht. En dat altijd zal blijven doen. Om dat te vieren verzamelen we de dingen die de natuur heeft losgelaten en ons herinneren aan de herfst en dat bijzondere evenwicht.

We zijn in het westen vergeten wat een natuurlijk evenwicht is. We dwingen onszelf hard te werken, ongeacht welk jaargetijde het is. Ongeacht hoe we ons van binnen voelen. En ongeacht de zaken in ons leven die soms ECHT belangrijker zijn. 

De sjamaan Angaangaq, die ik in 2017 heb ontmoet, heeft mij doen inzien waarom wij dat in het westen zijn vergeten. We weten niet meer hoe we het leven moeten vieren. In andere culturen zijn er honderden prachtige ceremoniën om de “gewone” dingen in het leven te vieren. Juist in die gewone dingen zit de echte schoonheid van het leven. De overgang van de zomer naar de herfst is zoiets prachtigs “gewoons”. In het westen hebben we voornamelijk nog (lege) rituelen, zonder bezieling. En juist die bezieling is zo belangrijk om diep van binnen te voelen wat het betekent om te LEVEN.

Als ik vanochtend beneden kom, hebben Raaf en Max samen een herfstschaal gemaakt. “Kijk mam, we hebben van alle spulletjes een herfstnestje gemaakt. De herfstnox.” En Raaf geeft een ferme klap op de Tibetaanse klankschaal die in de kamer staat. Samen vieren we zo het begin van de herfst.

Dankbaar voel ik me. Dat ik langzaam steeds meer ceremoniën terugbreng in ons leven en in de levens van anderen. Ik denk terug aan de brug die zo mooi zichtbaar was tussen het Engelse echtpaar. En ik word mij bewust van mijn eigen brugfunctie. Niet alleen als moeder, maar ook in mijn werk als coach, trainer & spreker. De brug tussen het ongeziene en het geziene. De brug tussen oude systemen en een nieuw bewustzijn. En de brug naar innerlijke vrijheid, vrede en een natuurlijk evenwicht.

Wil jij dat ook in jouw leven? Innerlijke vrijheid, vrede en een natuurlijk evenwicht. Maar weet je op dit moment even niet waar je moet beginnen? Boek dan een gratis kennismakingsgesprek, waarin ik je alvast een eindje op weg help.
​
Liefs, Ingrid