Vandaag ben ik stiller dan anders. Vandaag voel ik de behoefte om de mensheid wakker te schudden. “Maar wie ben ik nou?” “En wat kan ik nou helemaal teweegbrengen?” Dat zijn de gedachten die dan komen. Niet alleen bij mij. Bij heel veel anderen ook. Dat blijkt wel uit alle Facebook-berichten over de branden in het Amazone gebied. Het vuur in Siberië. De stalbranden in ons eigen land. Etc. etc. etc.
Er is gevloek. Er is getier. Er zijn wijsvingers die wijzen naar iedereen die het niet goed doet… En dus vier andere vingers die wijzen naar jezelf… 
​
Ik weet het ook niet. Ik kijk naar het beeld van een huilend aapje tussen zwartgeblakerde bomen. Zittend bij zijn dode mama. Mijn hart schreeuwt. En ja, ik huil. ​

"Zullen we op roadtrip gaan?" Vraagt Paul afgelopen zaterdag. Ik reageer enthousiast, maar voel ook een kleine aarzeling. Mn lijf is echt nog moe van het event dat ik donderdag voor 22 mensen organiseerde.

Maar romantisch is het wel: met zn drietjes en hond Juul gewoon gaan rijden. Richting de bergen. Kijken waar we uitkomen. Paul roept iets over de drakenberg in Duitsland. Die kant op. Draken, dat klinkt goed. De gitaar mee, samen liedjes schrijven en zingen savonds. Ja, dat is fijn. We doen het.