Vandaag is het niet alleen de dag van de vrede, maar ook de (officiële) herfstequinox. Een prachtige gelegenheid om stil te staan bij de balans en vrede in jouw leven.
De herfstequinox staat voor mij symbool voor bewustwording en reflectie. De dagen worden weer korter en we worden uitgedaagd om meer naar binnen te keren en bewust te vertragen. Iets dat in de dagelijkse drukte van veel juristen en advocaten een enorme uitdaging is. De agenda’s staan bomvol en iedereen rent in feite in hetzelfde tempo door. Waar het in andere landen en culturen volkomen normaal is dat de mens zich aanpast aan de natuur, is dat in onze westerse maatschappij steeds ongebruikelijker en dus ook steeds moeilijker geworden.
En toch, om echt vrede te kunnen ervaren (met je leven) is het essentieel dat je je aanpast aan de natuur. Aan jouw natuur. En bewust stilstaat en reflecteert.

De drukke levensstijl die we (bijna) allemaal hebben, kost ons als mens, maar ook als maatschappij ontzettend veel. Te weinig rust en reflectie is ronduit schadelijk voor ons (geestelijk) welzijn. Doordat de schade subtiel is en vaak pas op langere termijn merkbaar is, passen maar weinig mensen hun levensstijl hierop aan.

En dan is er ineens rouw verdriet. Verdriet in mijn hart, verdriet in mijn buik en een scheurende pijn in al mijn vrouwelijkheid. Het duwt en trekt al een paar dagen aan me: “Voel me nou. Laat me er zijn.” En toch rende ik steeds door. Deed ik wat ik dacht dat er gedaan moest worden. En dan valt alles ineens helemaal stil. En op dit moment geef ik er huilend, maar vol overgave aan toe. 

Volgende week donderdag is het 2 jaar geleden. Tja, hoe lang mag je hier eigenlijk verdrietig over zijn? En hoe verdrietig mag je zijn? Dat je er voor thuis blijft van je werk? 
En wat is dat verdriet dan precies? Ik voel je zo duidelijk elke dag bij me. Is het dan wel gemis? Een aards gemis misschien. Ja zo voelt het denk ik.