De kracht van het vuur

Vandaag ben ik stiller dan anders. Vandaag voel ik de behoefte om de mensheid wakker te schudden. “Maar wie ben ik nou?” “En wat kan ik nou helemaal teweegbrengen?” Dat zijn de gedachten die dan komen. Niet alleen bij mij. Bij heel veel anderen ook. Dat blijkt wel uit alle Facebook-berichten over de branden in het Amazone gebied. Het vuur in Siberië. De stalbranden in ons eigen land. Etc. etc. etc.
Er is gevloek. Er is getier. Er zijn wijsvingers die wijzen naar iedereen die het niet goed doet… En dus vier andere vingers die wijzen naar jezelf… 
​
Ik weet het ook niet. Ik kijk naar het beeld van een huilend aapje tussen zwartgeblakerde bomen. Zittend bij zijn dode mama. Mijn hart schreeuwt. En ja, ik huil. ​

Rutger Bregman schreef onlangs een boek met een prachtige, hoopgevende titel: 
De meeste mensen deugen.

Ja, zo ervaar ik het ook. De meeste mensen deugen.

Maar in de westerse cultuur is – ongemerkt - langzaam bij veel mensen een ander geloof in de poriën gaan zitten. Het geloof in verdorvenheid. Het geloof in zinloosheid. Dat het leven ons overkomt. En juist die overtuiging maakt dat we als zombies door het leven zijn gaan wandelen. Want ja, wat je gelooft wordt je realiteit. Toch? 

We praten allemaal graag over hoe het moet. En hoe verdorven Amerika is. En nog walgelijker haar president. We zijn het allemaal roerend met elkaar eens dat de bio-industrie vreselijk is. En dat het echt niet meer kan, die vervuilende en uitbuitende kledingindustrie. En dat we het vliegverkeer echt moeten beperken. En…. En…. En…

En de burger voelt zich in deze 24-uurseconomie schuldiger en schuldiger. En machtelozer dan ooit. Het geloof in verdorvenheid zorgt voor een lamgeslagenheid. Voor apathie. Het is zo veel. Het is zo groot. Het overkomt ons. 
​
“Wat kunnen we er nou echt nog aan doen?” vraagt iedereen zich af. Terwijl ik door enkele Facebook posts scroll, valt mijn oog op een zin: 

Alle ideeën komen voort uit andere ideeën.

JA. Dat is het. We hebben de verkeerde ideeën mensen. We hebben de verkeerde ideeën. Het is tijd voor nieuwe ideeën. 

Laten we de zin van Rutger Bregman als start nemen voor die nieuwe ideeën: 

De meeste mensen deugen. 

Misschien ben je het niet eens met alles wat Rutger schrijft, maar man wat vind ik het een held van deze tijd. Ik denk dan met name ook terug aan het gesprek tussen de Fox News (nou ja nieuws?) presentator en Rutger, die Rutger (met zijn onverbloemde eerlijkheid over de werkelijke verhoudingen in de wereld) de woorden “Go fuck yourself” weet te ontlokken.

Dus zullen we de zin van Rutger als de winnende ZIN van 2019 uitroepen? 
De meeste mensen deugen. Punt.
Maar hoe kom je er nou achter dat iemand deugt?  Misschien door wat eerlijker te worden? Eerlijker over onszelf. Eerlijker over onze nukken. Eerlijker over onze twijfels. Want als we dat gaan doen, dan kunnen we elkaar weer ont-moeten. En kunnen we het verlangen naar verbinding toelaten. De verbinding met onszelf. De verbinding met anderen.

En door die eerlijkheid ontstaat er nog iets veel belangrijkers: dan gaat de lamgeslagenheid over in vertrouwen. Vertrouwen in de mens. Vertrouwen in de gelijkenissen. Vertrouwen in de liefde die ons allemaal bindt. En daarmee het besef van een diepe en complexe verbondenheid van alles wat leeft. 
Zal ik beginnen met eerlijk zijn?

Ik had vandaag mijn “vrije dag”. Zo noemen ze dat als je als moeder met drie kinderen thuis bent. Ik begon de dag vol goede moed. Opstaan. Zorgen dat de kids ook opstaan. Regelen dat de hond uitgelaten wordt. Ontbijt klaar maken. Eten. 2 kids naar school brengen. Naar de sportschool met de jongste. Jongste naar de opvang van de sportschool (THANK GOD FOR THAT!) brengen. Boodschappen doen. Kids halen van school. Twee vriendinnetjes gaan ook mee. 3 kids naar strandje brengen. 2 Kids naar yoga brengen. Verjaardagskadootje halen. Terug naar huis met inmiddels 5 kids .... Koken. 

En dan denken: FUCK. Ik. Ben. ECHT. Moe.

En dat dan Paul uit zn werk komt en “ook een drukke dag heeft gehad” en je het even helemaal hebt gehad. Er vliegen woorden die pijn doen. Woorden die je weer terug wilt nemen. En er stromen tranen....
.......................................................................................................
Er werd vandaag opgeroepen om vuur te maken. Om je te verbinden met het vuur in de Amazone. Het vuur in Siberië. Er werd ook opgeroepen om het vuur om vergiffenis te vragen. Anderen om vergiffenis te vragen. Jezelf om vergiffenis te vragen. Voor alle stommiteiten. Voor alle twijfels. Voor alle negativiteit en onzekerheid. Voor alle pijn die jou is aangedaan. Voor alle pijn die jij anderen hebt aangedaan.

Ja. Dat is wat we in deze tijd misschien wel het hardste nodig hebben. Vergeving. 

Ik denk aan onze geduldige moeder aarde. De aarde die ons zoveel geeft. En het zo zwaar heeft nu. Maar ze blijft geduldig. En liefdevol. Was ik zelf maar zo geduldig. En liefdevol. Denk ik even. Vergeven is verdomd moeilijk. Iets met het ego. 

Ik denk aan onze eigen vlam in de pan vanavond. Fraaie manier om ons te verbinden met het vuur… 
Ook ik weet even niet hoe ik moet vergeven. Hoe ik mezelf moet vergeven. Hoe ik Paul moet vergeven. Hoe weer de verbinding te zoeken. 

Het begint met de eerste stap, zeg ik zelf altijd in mijn coaching en trainingen. De eerste stap. Het enige wat ik nu kan bedenken is Paul dit blog te laten lezen. Dus dat doe ik….

Wie of wat vergeef jij vandaag?