Het is 21 september 2019. Een dag in een dag, in een dag.

We zijn met de kinderen bij het oude kerkje in Oosterbeek. Een plek die mij inmiddels zo dierbaar is, vanwege de rust en de bijzondere energie die zo duidelijk voelbaar is. Er is hard gevochten rond deze dag in 1944. Maar de plek heeft zich op een of andere manier weten te herstellen in de energie. 
​
“Do you want me to take a picture from the both of you together?” vraag ik aan een oude vrouw nadat zij een foto heeft gemaakt van haar man. “Oh yes, please.” antwoordt de oude vrouw die wat gebogen naast haar man staat. Op het uniform van de oude man prijken vele onderscheidingen. “The bridge of Arnhem is exactly between the two of you. Isn’t that beautifully symbolic?” vraag ik. “Yes it is.” antwoordt de man met rode ogen.

We rijden samen naar school. Max zit naast me. Hij is stiller dan normaal. “​Wat is er lieverd?” Vraag ik. Hij blijft stil. Ik begin spontaan een lied te zingen. Waarmee ik zijn energie blijk te vangen. En dan komen de woorden.

Vandaag ben ik stiller dan anders. Vandaag voel ik de behoefte om de mensheid wakker te schudden. “Maar wie ben ik nou?” “En wat kan ik nou helemaal teweegbrengen?” Dat zijn de gedachten die dan komen. Niet alleen bij mij. Bij heel veel anderen ook. Dat blijkt wel uit alle Facebook-berichten over de branden in het Amazone gebied. Het vuur in Siberië. De stalbranden in ons eigen land. Etc. etc. etc.
Er is gevloek. Er is getier. Er zijn wijsvingers die wijzen naar iedereen die het niet goed doet… En dus vier andere vingers die wijzen naar jezelf… 
​
Ik weet het ook niet. Ik kijk naar het beeld van een huilend aapje tussen zwartgeblakerde bomen. Zittend bij zijn dode mama. Mijn hart schreeuwt. En ja, ik huil. ​

"Zullen we op roadtrip gaan?" Vraagt Paul afgelopen zaterdag. Ik reageer enthousiast, maar voel ook een kleine aarzeling. Mn lijf is echt nog moe van het event dat ik donderdag voor 22 mensen organiseerde.

Maar romantisch is het wel: met zn drietjes en hond Juul gewoon gaan rijden. Richting de bergen. Kijken waar we uitkomen. Paul roept iets over de drakenberg in Duitsland. Die kant op. Draken, dat klinkt goed. De gitaar mee, samen liedjes schrijven en zingen savonds. Ja, dat is fijn. We doen het.

Ik hoor het je denken: “Je moet maar durven, jezelf als oudje in je Blog zetten. Crazy woman.”
Yes, crazy woman I am. Waarom ik dat doe? Omdat ik voel dat het de hoogste tijd is dat we als mens echt onze unieke plek in durven nemen, op de manier die helemaal passend is bij wie we ten diepste zijn. En met deze foto hoop ik je daarin te triggeren. Want man, als ik tachtig ben wil ik echt nog steeds met humor, speelsheid en op mijn unieke manier mijn pad bewandelen. Walk the talk, zullen we maar zeggen. Simpel?

Op deze internationale vrouwendag wil ik een pleidooi houden voor het herstel van de vrouwelijke energie in onze maatschappij. Een pleidooi voor hartgedragen en moedig leiderschap, waarin ruimte is voor intuïtie, empathie en verbondenheid.

Drie weken geleden postte ik een filmpje hier op LinkedIn, waarin ik (in bikini) - ontroerd en open - mijn eerste ervaringen deelde op Bali, waar ik op dat moment een business retreat deed. Op dit filmpje kreeg ik niet alleen maar positieve reacties. Sommige mensen voelden kennelijk (een innerlijk) verzet hiertegen en lieten mij (direct & indirect) weten dat ze die kwetsbaarheid op een forum als LinkedIn niet zo professioneel vonden en mijn doelgroep (advocaten en juristen) al helemaal niet zou aanspreken. Nadat mijn eerste gevoel over deze reacties wat wegzakte, realiseerde ik me dat deze reacties heel begrijpelijk zijn.