Drie weken geleden postte ik een filmpje hier op LinkedIn, waarin ik (in bikini) - ontroerd en open - mijn eerste ervaringen deelde op Bali, waar ik op dat moment een business retreat deed. Op dit filmpje kreeg ik niet alleen maar positieve reacties. Sommige mensen voelden kennelijk (een innerlijk) verzet hiertegen en lieten mij (direct & indirect) weten dat ze die kwetsbaarheid op een forum als LinkedIn niet zo professioneel vonden en mijn doelgroep (advocaten en juristen) al helemaal niet zou aanspreken. Nadat mijn eerste gevoel over deze reacties wat wegzakte, realiseerde ik me dat deze reacties heel begrijpelijk zijn.

Was 2018 voor jou ook zo roerig? Langzaam komt die energie nu tot stilstand.
Vandaag is het de langste dag van het jaar: de winterzonnewende. Al eeuwenlang wordt deze dag gevierd als de overwinning van het licht op de duisternis. De dagen zullen vanaf nu langzaam weer langer worden. En morgen is het ook nog eens volle maan. Met de feestdagen die voor ons liggen, is dit een uitgelezen moment om bewust even stil te staan en voor jezelf na te gaan hoe het afgelopen jaar voor jou is verlopen.

Hoe ervaar jij deze tijd van het jaar? Word je blij als je in de auto de radio aan doet en het zoveelste kerstliedje weer voorbij hoort komen? Word je gelukkig van de gedachte dat je met je dierbaren straks in de vakantie weer meer tijd kunt doorbrengen? Kun jij in alle rust de kerstboom uitzoeken (samen met je kindjes)? Of voel je dat er vooral heel veel van je gevraagd wordt? Dat je duizend ballen tegelijk aan het hoog houden bent en je met je tong op je schoenen naar de eindstreep van 2018 beweegt? Dat je vooral alles zelf aan het doen bent, op wilskracht. Dat het voelt als inschikken, ploeteren en doorbijten?
Veel mensen zullen zich in het laatst geschetste beeld herkennen. Het is een enorme uitdaging om ontspannen het einde van het jaar te beleven. De energie is vooral gericht op “Ik moet nog dit” en “Ik moet nog dat” en veel minder op “Wat mag ik eigenlijk?” En toch kan het anders. Als je bewust die keuze maakt.

Gisteren mocht ik als spreker op het Jonge Balie Congres 50 kersverse advocaten een workshop geven over "Futureproof Leadership for Lawyers". Vanwege het thema van het congres "Laywers' Evolution" had ik voor deze Engelse titel van de workshop gekozen. Waar de workshop echt over ging? Over echtheid. Over echt jezelf zijn. In een wereld waarin meetbaarheid en perfectionisme toch nog steeds de norm bepalen, is dit allesbehalve vanzelfsprekend voor veel advocaten. Voor veel mensen. En toch is echtheid voor mij waar leiderschap over gaat, over zou moeten gaan.
​
Ik zal eerlijk bekennen: het was oprecht spannend om tegenover mijn oude beroepsgroep mijn verhaal te doen. Het voelde een beetje alsof ik naakt tegenover ze stond. Want in de wereld waarin ik mij lange tijd diep van binnen verdrietig, onzeker en ook onveilig heb gevoeld, liet ik nu mijn ziel zien. In de wereld waarin ik een masker nodig had om te kunnen functioneren en waarin ik de regie over mijn eigen (echte) leven was kwijt geraakt, liet ik nu mezelf zien, zoals ik echt ben en niet zoals ik denk dat ik moet zijn.

Vandaag is het niet alleen de dag van de vrede, maar ook de (officiële) herfstequinox. Een prachtige gelegenheid om stil te staan bij de balans en vrede in jouw leven.
De herfstequinox staat voor mij symbool voor bewustwording en reflectie. De dagen worden weer korter en we worden uitgedaagd om meer naar binnen te keren en bewust te vertragen. Iets dat in de dagelijkse drukte van veel juristen en advocaten een enorme uitdaging is. De agenda’s staan bomvol en iedereen rent in feite in hetzelfde tempo door. Waar het in andere landen en culturen volkomen normaal is dat de mens zich aanpast aan de natuur, is dat in onze westerse maatschappij steeds ongebruikelijker en dus ook steeds moeilijker geworden.
En toch, om echt vrede te kunnen ervaren (met je leven) is het essentieel dat je je aanpast aan de natuur. Aan jouw natuur. En bewust stilstaat en reflecteert.

De drukke levensstijl die we (bijna) allemaal hebben, kost ons als mens, maar ook als maatschappij ontzettend veel. Te weinig rust en reflectie is ronduit schadelijk voor ons (geestelijk) welzijn. Doordat de schade subtiel is en vaak pas op langere termijn merkbaar is, passen maar weinig mensen hun levensstijl hierop aan.

En dan is er ineens rouw verdriet. Verdriet in mijn hart, verdriet in mijn buik en een scheurende pijn in al mijn vrouwelijkheid. Het duwt en trekt al een paar dagen aan me: “Voel me nou. Laat me er zijn.” En toch rende ik steeds door. Deed ik wat ik dacht dat er gedaan moest worden. En dan valt alles ineens helemaal stil. En op dit moment geef ik er huilend, maar vol overgave aan toe. 

Volgende week donderdag is het 2 jaar geleden. Tja, hoe lang mag je hier eigenlijk verdrietig over zijn? En hoe verdrietig mag je zijn? Dat je er voor thuis blijft van je werk? 
En wat is dat verdriet dan precies? Ik voel je zo duidelijk elke dag bij me. Is het dan wel gemis? Een aards gemis misschien. Ja zo voelt het denk ik. 

Gisteren overleed op 76-jarige leeftijd Aretha Franklin: een vrouw die gedurende haar leven vele klappen te verwerken kreeg, maar altijd weer opstond. En hoe. Op social media circuleren op dit moment vele filmpjes van haar, waaronder het filmpje waarin te zien is hoe zij onder toeziend oog van toen nog president Barack Obama een prachtige versie van Carole King’s (You Make Me Feel Like) ‘A Natural Woman’, liet horen en op een prikkelende manier liet zien wat een “Natural Woman” is (de bontjas vergeef ik haar). Ik las ergens dat Aretha een paar jaar eerder zo goed als opgegeven was toen ze geveld werd door een mysterieuze ziekte. En kijk hoe ze daar op dat podium staat, met al haar levenskracht. 

Aretha Franklin is voor mij een toonbeeld van Female Leadership. Het Female Leadership zoals ik dat in mijn coaching en trainingen voor vrouwelijke juristen en advocaten centraal stel:

Sinds 1 juni jl. ben ik - na een succesvolle pilot van 2 maanden - als in house performance coach werkzaam bij Lexence. Ik ben coach en trainer van advocaten en juristen. 

Ik kijk nog wat langer naar de zin die ik net heb getypt. Ja, ik ben coach en trainer van advocaten en juristen. Hoewel dit inmiddels al enige tijd de realiteit is, zou ik bijna vergeten dat het iets is waar ik 4 jaar geleden alleen nog maar van droomde: een vaste positie voor 1 dag in de week als coach bij een gerenommeerd advocatenkantoor.
​
Ik weet nog goed dat ik begin 2014 op mijn fiets naar de Kamer van Koophandel reed om mij in te schrijven als zelfstandig ondernemer. Ik voelde een enorme opwinding, vastberadenheid en motivatie. Ik zou mijn ware potentieel leven en mijn levenslessen delen met anderen. Lessen die mijn ogen hadden geopend en mijn bewustzijn hadden vergroot. Ik zou van betekenis zijn en het verschil maken in de levens van juristen en advocaten die zich in een vergelijkbare positie bevonden. 
​
Maar ik voelde ook angst. Zou ik wel genoeg klanten krijgen? Was ik in staat om mijn eigen bedrijf naast mijn baan als jurist op te bouwen? Was ik wel goed genoeg? Wie dacht ik wel niet dat ik was om deze grote missie te voelen?

Deze week is magisch. Ik ben zo dankbaar dat ik vorig jaar besloten heb om een business coach in de arm te nemen. Door de coaching ben ik in korte tijd met mijn bedrijf van dromen naar doen gegaan. 

En ja, natuurlijk vind ik het retespannend om mijn hoofd boven het maaiveld uit te steken door mijn diep gevoelde missie als coach de wereld in te gooien en mij sterk te maken voor female leadership! Zeker in de uitermate kritische wereld van de advocatuur die ik van binnen en van buiten ken.

Maar man oh man, wat voel ik me gesterkt door het universum deze week. De prachtige gesprekken met de verschillende mensen waar ik mee mag samenwerken, de ontzettend gave projecten waar ik mee bezig ben, de verlenging van mijn opdracht als in-house coach bij een groot advocatenkantoor tot minimaal het einde van het jaar en nog zoveel andere synchroniciteiten. 

En voor wie dit nu leest en denkt: het gaat haar allemaal wel heel gemakkelijk af in het leven. Nee. Wie dichter bij mij staat weet dat ik ook echt diepe dalen heb gekend.